וויכטיגע לעקציע פאר חסידים וואס זוכן פאן

הימלישע זאכן אז ווי-נאר איך כאפ מיך אויף דערזעען מיר זיך מיט תרי"ג חסידים. זעהן מיר קלאר אז די תורה איז חי וקים. אויך איז עס 613 ווי די מילגרוים, וואס איז זיס ווי די תורה. און די רימונים און פעמונים אויף די כהן גדול'ס מעיל, ווייזט אז ווען סקומט צו די תריג מצוות, דארף מען עס טוען מיט א רעש. לאזן יעדעם וויסן אז מיר קומען און מיר זיינען שטאלצע אידן. וועל איך געבן א דוגמא. ס'דא אזא מין מנהג ביי אנשי שלומינו, אז ווען מ'גייט צום באר אדער סטריפ קלאב ל"ע, שעמט מען זיך ליידער מיטן צלם אלוקים. פלוצים ווערט די דזשויאיש פרייד פארשוואונדן ווי א רעגנבויגן. מילא וויל מען אויסזעהן ווי א גלייכע גוי. האט מען אנטפלעקט אז ס'דא פאר דעם א פשוטע עצה. מ'ציעט ארויף עפעס א בעיסבאל קעפ דארט ווי די תפילין של ראש געהער, מ'לייגט די לענגליכע פאות אונטערן אויער, און מ'קוקט אויס גלאט ווי א שחור. די בארד גיבט מען אמאל א ספרעי אן רעדט מען זיך איין עס איז שוין נישט דארט. און אזוי גייט מען אריין אין קרעטשמע אדער בית זונה, און מהאקט אריין ווי א פאטריקאנע. און מ'שפירט זיך ווי איינס. ווייל ווער קאן דערקענען א אידיש צורה אונטער דעם יענקל'ס הוט? און ווען פאר א נויט זעהט מען געלע ציצית אדורך די לעדערנע רייסערישע דזשאקעט איז דאך געהעריג מראות עין. און דאס זעלבסט איז א גרויסע איסור און א שאלה ווייל אנדערע קענען חושד בכשרים זיין אז מ'רעדט נאר ספאניש.
און דאס איז די חורבן, און דעריבער בריט מען זיך אפ און מ'זעהט זיך קרוב דערנאך אויף יו-טוב. ווייל העט מען מען אריין אנע בושה מיטן פלאטשיגן בובער הוט, טייערע שטריימל אדער א ברייטע דעליקאטע סאמעטענע קאפל, וואלטן די מיידלעך אזוי משוגע געווארן, זיי וואלטן גלייך געפאלן אויף אייך און אהיימגענומען, בעפאר א באנדיט קאן א בילד כאפער ארויסנעמען פון בוזעם טאש

 

רעדנדיג פון חסידים ואנשי מעשה וואס גייען פאשן אין פרעמדע פעלדער, איז אפשר יעצט די געלעגנהייט צו רעדן פון דברים העומדים על הפרק, וואס קוועטשט מיר שוין לאנג. ס'פארהאן פילע מאנספערזאנען וואס האלטן זיך א שטיקל אויפגעקלערט, און באשליסן איין טאג אז זיי זענען סוף כל סוף ניט צו פרום זיך צו טרעפן מיט מיידלעך אונטער איין דאך. ס'דא וואס הויבן אן שטייטעלעך, אז ס'הייסט נישט אפיציעל זיי דרייען זיך מיט מיידלעך, ווי למשל אין ארבעטספלאץ, אין פלעצער ווי דאנערשטאג נאכט פארזאמלונגען ווי ס'רובמענער ווייל די פרויען ווערן דערשראקן פון די קריפס, (אגב איך גיי צו עטליכע אזוינע פלעצער און ס'איז גאנץ געשמאק ווען די משוגעים לאקערן נישט).

אדער געפונען זיך די גאר געוואגטע וואס שפרונגען גלייך אריין אין ווילדע קלאבס רעיווס אדער אונטערערדישע מסיבות וואו ס'הערשט א שטארקע תערובות. און דער יונגערמאן אדער עלטערע בחור איז שטארק הונגעריג, און לעכצט נאך א שטיקל פרישע פלייש. הייבט מען זיך אן אומקוקן, און דאס אויג פאלט אויף די ערשטע נקבה וואס טראגט א קורצע שעסל, אדער אפילו לאנגע הויזן, אבער אז זי איז ניט אנגעטוען חסידיש מוז זי זיכער זיין גרייט פאר א סעודה. עין רואה והלב חומד והידים נוגעים. אט דא הייבט אלעס גיין מיטן פיטום אראפ. מ'קוקט דיזע מוידן אן ווי אביעקטן אן דיספלעי, און מ'הייבט אן טאפן און רירן, רעכטס און לינקס. נאכהער וואונדערט מען זיך ווען א פאליציי מאן קומט צו גיין מיט קייטלען און בינדט די הענט אזש מ'קאן שוין מער ניט אריינגראבלען אין די קושקעס.
דאס קלינגט אפשר עקסטרעם, אבער דאס איז ליידער א העכסט נארמאלע ערשיינונג. פרעגט אייך נאך ביי די נישט היימיש אדער שקצים, באר טענדערס וכדומה העלן זיי אייך דערציילן א פאק מעשיות. צו מיר אליין האבן ענליכע זאכן פאסירט דא און דארט שפעציעל עקס חסידים וואס מיינען אז יעדע מיידל וואס טוישט דאס לעבנסשטייגער אויף מער סעקיולאר, איז זי שוין אוטומאטיש א זונה.
און סתם אזוי אפילו די וואס וואלטן שוין יא געווען שומר נגיעה מחמת פחד התפיסה, איז דא אסאך צו לערנען ווי אזוי מ'רעדט בכלל צו א פרוי.
האקטס אייך אריין אין קאפ אז א פרוי איז צו ערשטנס א "מענטש". נישט א חפץ אדער א כלי זיך צו באנוצן פארן אייגן פארגעניגן. זי האט א כאראקטער, א פערסאנעליטי, געפילן און געשמאק. יא- דאס מיינט אז אפילו דו ציעסט צו איר, מיינט דאס בכלל ניט אז זי גלייכט דיך צוריק. וויאזוי וואלט איר געשפירט ווען למשל א פארזעעניש פון א פרוי הייבט אן רודערן און גייט אייך נאך און לאזט נישט אפ? ניט אזוי געשמאק, הא? און קל וחומר ווען זי אטעמט שווער און די שווייס גערוך איז שטארק.. אט אזוי שפירן לעדיס ווען מ'באפאלט זיי.
איז אוואו הייבט מען אן? כלל אלף.:
מען באגעגנט א פרוי וואו אימער. אויב איז דא א מיוטשל פרענד איז די בעסטע אויב יענער אינטרעדוסט אייך. אדער גייט אליין צו. פארגעסט די נארישע פיקאפ לייןס וואס וועלן אייך לכאורה נאר פירן אין פריץ'ס קעלער אריין. זאגט, היי, מיי נעים איז דעיוו וואטס יורס? און מ'קאן אויסשטרעקן א זרוע נטיעה אין פארעם פון שלום עליכם, אזוי ווי ווען מטרעפט א חבר אויפן גאס נאכן נישט זעהן א שטיק צייט. נישט געראטן צן שאקלען צו לאנג אדער צוברעכן אירע נוקלען פון גרויס עקסטאז
טאמער זאגט זי איים לוסי און זי הייבט אן קוקן רעכטס לינטס אויבן און אונטן נאר נישט אויף אייך, איז לכאורה צייט פאר אייך צו זוכן א נייע קרבן. אדער אהיימצוגיין אויספוצן די ציין, אדער אויסביגלען די געקרייזלטע שנאלץ.

אויב זייט איר מזלדיג, און זי זעהט אויס אינטערסירט צו הערן פערל רייד פון אייך , הייבט אן פירן א שמיעוס אבער זייט זייער פארזיכטיג פון וואס איר רעדט. נישט פרעגן "יו וואנע דא פאן?", נאר פון וואנעט זי קומט, אויב זאגט זי פון רוסלאנד קאן מען פרעגן וויאזוי איז דאס לעבן דארט, (נישט צו זי האט מיטגעברענגט נאך פריינט פראסטיטוטן) און אומשולדיגע סמאל טאלק, וואס מ'וואלט געשמועסט מיט א מומע אדער א פעטער. אביסל ווייניגער היימיש אפשר, אבער מיטן זעלבן דרך ארץ.
געדענקט, איר פרובירט יעצט צו ווערן "באפריינדעט" און איר מאכן שפירן באקוועם, נישט אז איר זייט א רוצח, אבער אייער לבוש אליין קען צומאל מאכן א מענטש אנ-איזי וואס האט דאס נאך קיינמאל ניט געזעהן. און כל שכן אויב האבן זיי שוין יא געזעהן אדער געהערט דערפון, ברויכו איר מסתם ארבעטן דאפלט שווער אויפצוווייזן אז איר זענט יא נארמאל. און ווייטער, נישט זיין נייס אין אנהויב כדי צו קענען שפעטער רעיפן מיט צוואנג. נישט טראכטן פון סעקס, נאר זיך צוגעוויינען צו רעדן צו דאס אנדער פאלק אלץ אנשטענדיגע סטרעינדזשערס.
אויב גייט דורך אפאר מינוט און די שמיעוס גייט גוט, שיידט אייך שיין דורך נאכאמאל געבן א האנט-שעיק, און איידל זאגן "איט וואז נייס טו מיט יו"
מיר וועלן מערצעשעם פארזעצן אין חלק ב הלכות פלירטינג. (אויפדערווייל פראקטיצירט דאס ביז עס ווערט א טבע).

א וויכטיגע פראגע צו די הייסע חסידים

האט איינער געראטן אז היצטערט אז מיר האבן שוין זעקס הונדערט חסידים, איז העכסט צייט צו געבן א נאמען די חסידות. איז וואס זענען די געטרייע חסידים מייעץ? קודם ברויך מען אפמאכן טאמער איז דאס לשון זכר אדער נקבה? יחיד או רבים? געטליך אדער ערדיש?

א נאמען פון א פארשטופט שטעטל פון אייראפע אזוי ווי מנהג ישראל (אדער גאר א געסל אויב איז שוין נישטא און קיינער וועט ניט וויסן א חילוק חוץ אויב ער'ז א פרישע גר צדק און האט זיך הערשט אריינגעצויגן פון אונגארן)
זאל עס זיין קאמיש, אזויווי באלאנער רבי למשל, אדער גאר ערנסט ווי קרעטשניף? זאל עס זיין באמבאסטיש ווי קרית יואלער רב, אדער עניוותדיג ווי מ"ר ע"ה וואס האט זיך גאר גערופן ביים ערשטן נאמען? אפשר ווי איינער פון די מלאכי השרת אדער שרעקעדיג ווי די שרפים? פריקי בלע"ז ווי די שדים?

אפשר אפעטיטלעך -אן עסן ווי מארעך ביינער קען זיין זעהר אריגינעל. איז שלאגמער זיך די דעה און מ'קאן ניט באשליסן. מיר בעטן דער עולם זאל ביישטייערן מיט עצות און דעות.

היפאקטריווסע פון געבן מערערע נעמען

עס טוט מיר באנג צו זעהן ווי עלטערן האבן נישט וואס צו טוען ביים קינד'ס ברית אדער קידוש, אדער צוליבן פחד אז נאכן געבענטשט ווערן מיט זרע של קיימא וועלן זיך חלילה די שערי ברכה פארהאקן. און מ'וויל אינאיינוועגס צופרידן שטעלן אלע זיידעס און באבעס ארויף ביז אדם און חוה - זיי נהנה זיין מיט אן עליית נשמה, געבן זיי נעמען פאר די קינדער ביז איבערן קאפ ווי למשל ארי-ה (לייב) גרונם קלונימוס פייטל גימפל בן רחב קריינדל פעשא מירל תמר שפרה, וכדומה.
יעצט שטעלטס אייך פאר, דער פייטל איז דאך א שלימזל, ווי זיין נאמען צייגט אן. פאסירן ערד ציטערנישן ביינאים אין שטוב א שטייגער מ'קוקט אייער פאר בליץ טרעפ און די גאנצע דאזען גיבט א פלאץ אויף אויפאמאל אויף די צושאסענע מאמע תמר רחב'ל.
יעצט א רעאקציע ווי ערווארטעט איז אז די מאמע שרייט "פייטל! כאפ כאטש די צווייטע שאכטל פאר ס'פארהארגעט מיין הערמיס פלורעסענט טיכל!" אבער פון וועגן דעם אז ס'איז אן ענין צו רופן א קינד ביים פולן נאמען וואס מ'האט אים געשאנקען ביים אפשניידן דאס ערלה. הייבט זי אן קעקעצן אז ס'גייט א רויעך, זי קען בשום אופן נישט געדענקען דעם ריכטיגן סדר. זי לויפט צום ספרים שאנק און הייבט פיבערהאפטיג אן נישטערן פאר בר מצוה מתנות, אפשר אויפן דעקל פון איינע פון די ליקוטים וועט מען זעהן אויסגעשריבן דאס גאנצע. הקיצור, דער פעטער וואס האט אים רוב ספרים געגעבן מיטן האפענונג אז ער וועט נאך אמאל בליקן אויך לשון קודש'דיגע אותיות איז דאך געווען צו ארעם צו קענען דאס גאנצע שם אויסקריצן, ווייל מ'צאלט דאך פאר יעדעס אות עקסטרע. די מאמע איז אויס טורבעניש מאכער. איבריג צו זאגן אז עס טוט זיך יעצט א פולקאמע איבערקערעניש אין קאך.
און לאמיר זאגן אז פייטל גרונם קלונימוס א.א.וו. וואלט נישט געראטן אין זיין מאמע רחב תמר פעשא א.ד.ג., און זי וואלט יא געהאט א בעסערע זכרון ווי אים, און זי וואלט געדענקט די רייע נעמען מיט א קלארקייט, קען נאך אלץ אין די צייט פון ווען זי הייבט אן ביז זי ענדיגט, א פייער אויספלאקערן. אדער א ים איבערפליסן. און מיר ווילן נישט טראכטן אפילו וואס נאך סאיז אומשטאנד צו פאסירן אין אזא לויף פון זמן, ווייל סאיז סכנות נפשות און די האר קען זיך פון קאפ אויפשטעלן.

לאמיר יעצט פרובירן פארגעסן פון די מהפכה און זיך דערמאנען וואס נאך די לאנגע ענדלאזע נעמען האבן שוין אנגעברענגט. ממש סאיז א בחינה פון אלו דברים שאין להם שיעור. פייטלע האט ביי די פינעף געכאפט כפרה פינטלעך ל"ע. און וויבאלד סהאט געקראצט אן אויפהער, איז מען געלאפן צום רבין פועלן א רפואה שלימה. איז וואס טוען ערליכע אידן ווען ס'מאכט זיך א חולשה אין קערפער רח"ל? מען לייגט צו א נאמען. ס'דאך במילא געווען צו קורץ. און פאר די וואס מוזן אייביג זאגן פארקערט, גייט אן די כלל פון כל המוסיף גורע. גוט, איז נאכן צולייגן חיים, כאפט זיך די פאטער פאר א נויט אז אין הגדה שטייט דאך וכל המרבה הרי זה משובח, און א ספארט שוין לייגט מען צו אויפן וואגן רפאל. מען שיקט עמערדזשענסי טשעין קאלס פארן עולם אויסצוזאגן קי"ט, און ביזן היינטיגן טאג האבן זיי נאך אלץ נישט געענדיגט....

געדאנקען חוה"מ ביים וואסער

מיר ליגן אודך אויף די זאמד נעבן ביטש, און טראכטן טיפע מחשבות. מיר זייען ניט אין וואסער אריין, צוליב די מצב התערובות וואס טוט זיך אפ דארט, און צוליב די זוגים וואס זענען עוסק אין ראמאנען אדג. ניט ווייט פון מיר שפילט לעבעדיג מוזיק, און מיר שטאפן ניט צו די אויערן כאטש סאיז ספירה, וועגן סאיז אוכעט חלה מויד. רעדענדיג פון כאלעמויד איז מיר היצטערט קלאר געווארן פארוואס אזויפיל שידוכים ווערן די צייט פון יאר- וועגן "כלה מויד" ניטאמאל א רמז, סאיז אפן ווי א פרוי וואס געבוירט.
פון הונטער מיר בלאזט א קילע מזרח ווינט, אזש די חושים ווערן אינגאנצן צולאזט מחמת רואיגקייט און מנוחת הנפש. אצינד גייען מיר פתאום בויען רעמסס העל איך זיך מוזן שיידן.